Blog un(der)cover is verhuisd!

Un(der)cover heeft een nieuwe blog! Ga snel naar http://omdundercover.tumblr.com/.

Op deze wordpressblog vind je enkel nog alle projecten van un(der)cover 2011 en 2012.

Oproep: un(der)cover 2013

Wanted: Jouw werk op Open Monumentendag!

Uncover de geheimen van onze Vlaamse monumenten in een pakkend stuk proza of poëzie, een flitsend filmpje, fotoreeks of illustratie,…

Laat je inspireren door één van de 500 opengestelde monumenten en doe een creatieve bijdrage aan Open Monumentendag met jouw kunstwerk of project.

10 geselecteerde talenten tussen de 18 en 26 jaar krijgen de kans om een project op te zetten in, om of rond een monument naar keuze. De resultaten worden ter plekke getoond tijdens Open Monumentendag, en krijgen ook een ereplaats op de sites van Open Monumentendag en AmuseeVous.

Geïnteresseerd om mee te doen? Stuur dan voor 7 april 2013 een mail met jouw motivatie en het medium waarin je jouw project wil uitwerken naar: inge.degeyter@herita.be. (Vergeet niet een gsm-nummer te vermelden).

Nieuwsgierig? Bekijk de resultaten van de un(der)cover-reporters 2012 op onze projectblog!
Lees de volledige oproep.

Lien Swerts’ kioskenproject: Een deconstructie van een constructie

Tijdens de vierentwintigste editie van Open Monumentendag Vlaanderen die op zondag 9 september plaatsvond stelde de jonge Limburgse kunstenares Lien Swerts haar eigenzinnige werk voor aan het publiek.

Ze koos als letterlijk en figuurlijk podium voor haar project de kiosken van Beringen en Diepenbeek. Swerts is mateloos geboeid door de ruïne als concept, het uiteen vallen van dingen tot alleen nog de kern en de structurele elementen overblijven maakt voor haar nieuwe mogelijkheden zichtbaar. Tijdens haar studies Vrije Kunsten hield ze zich vooral bezig met het vereenvoudigen van het menselijke lichaam en de schaduwpartijen ervan. De organische vormen die hiermee bekomen werden behandelde ze als aparte entiteiten waarmee telkens nieuwe objecten, landschappen, wezens en gebouwen geconstrueerd konden worden. Bij de kiosken van Diepenbeek en Beringen ging ze op een gelijkaardige manier te werk. Ze ontmantelde de gebouwen en bewerkte de basisvormen van de architecturale ruimte tot geabstraheerde geometrische vormen. Deze op schaal vergrootte elementen verfde ze in de primaire kleuren geel, blauw en rood. Één zijde van elke bouwsteen verfde de kunstenares symbolisch in het wit, een kleur die strikt genomen geen kleur is maar wel alle andere kleuren omvat. Deze achromatische zijden staan voor zuiverheid en een terugkeer naar de basis die tegelijkertijd het begin is. Dit doet denken aan De Stijl, een beweging die ook erg veel belang hechtte aan een terugkeer naar de meest eenvoudige, orthogonale vormgeving van de architectuur. Lien Swerts’ abstract beeldende werk vond dan ook een gedeeltelijke inspiratie in de idealen van De Stijl.

De keuze voor de twee kiosken was niet toevallig, Swerts zocht een openbare plaats om haar werk op een interactieve manier tentoon te stellen. De eigenhandig ineen getimmerde en geverfde elementen werden door haar op het verhoogde podium van de kiosken geplaatst. Bezoekers werden uitgenodigd en aangemoedigd om zelf composities te maken met de bouwstenen en foto’s van hun creaties op een facebookpagina te uploaden.

Jolien Vandenhaute

Jolien

Na mijn bezoek aan de kerk van Beek raakte ik geïnspireerd door de boeiende, turbulente geschiedenis van het kleine maar prachtig gerestaureerde orgel dat de kerk rijk is. Na een uitvoerige technische en historische uitleg van de organist besefte ik dat ik een gedicht wou schrijven waarin ik het orgel zelf aan het woord liet. Ik noemde het gedicht Vox Humana, tevens de naam van één van de registers van het orgel. Lees en luister hoe het kleine, maar fiere Beekse orgel verhaalt hoe het o zo graag wou zingen, maar niet kon omdat het door mensen verminkt was.

 

Vox Humana

Ik leefde eeuwen afgebroken

verzegeld met ebbenhouten toetsen

een ivoren hartslag

tussen duizenden ribben

de sappen in mijn buxusstem verkleefden

ik strekte mijn vastgenagelde hand,

rood licht draaide mijn gemangelde flanken

om en om als tandwielen

vielen gotische touwen knerpend

-mijn woord is te zwaar-

in mijn schip

druipende slierten lichtkwijl

schurend door gebroken registers

waarin geen één zichzelf nog (h)erkent

een gestremde brokkelende oerknal

die uw hart uiteen rijt in kreten

ik breng u

elk woord

dat onbeschrijfelijk is

vervelt op papier

brandt en niet bestaat

tot mijn metalen geest

weer spreken kan

mijn blaasbalgen doet hijgen

mijn windlade

vol groeiende vlammen

oprolt tussen de melodie

Jolien Vandenhaute

Renée: Zwembadwater werd waterverf

Elke Aalstenaar ouder dan veertig maakte er ooit zijn eerste zwembadplons. Vandaag wordt er enkel nog aan droogzwemmen gedaan en nemen schildersezels en prominente bustes de plaats in van de joelende klassen schoolslagzwemmertjes. Het Oude Zwembad van Aalst vormt al jaren de lokale kunstacademie, maar toch blijft de echo van zijn verleden hangen. Ook, meer dan ooit, tijdens Open Monumentendag, afgelopen zondag 9 september.

Kinderstemmen weergalmen in de hoge ruimte, ketsen af tegen waterverfblauwe wanden en vloeren en een vaalgrijs, gebogen plafond: ‘Echo’, klinkt het in een lach. En: ‘Plons’. Wie al te geconcentreerd luistert, meent tussen het gejoel door nog het zachte druppen van een lekkende douchekraan te horen. Wellicht is het verbeelding. Net zoals de scherpe chloorsmaak dat moet zijn, die zich nog steeds lijkt te vermengen met het ziltig-zoete van verf, papierkrullen en vers gesneden hout. In een hoek verschuilt zich nog een afvoerputje. Al jaren buiten dienst, behalve misschien als ontsnappingsroute voor een potje verfwater.

Esther: academie Haspengouw, brouwerij en stokerij Wilderen en theater Roxy

Hanna in een voormalige accordeonfabriek

In de voormalige accordeonfabriek, waar enkel nog de gevel en de vloer van over blijven, huist er nu een strijkdienst. 

Ooit was er ook een chocoladewinkel. Zondag deelde ik daarom 100 kaartjes uit met een chocolaatje van achter de achtergebleven toonbank.

 

Ook de kasten van deze winkel werden zondag afgestoft om voor even de (onbestaande) herinneringen (in tekeningen) op te roepen…

Een fragment van de accordeonfabriek zat in het journaal van 19u! Klik op deze link http://www.deredactie.be/permalink/1.1425833 en spoel door naar minuut 1:22.

De tekeningen zijn niet te zien in het filmpje, neem dus even een kijkje op hannawaelput.blogspot.be en ontdek ze daar.

 

 

Rebeca: Un(der)coveren in Antwerpen-Noord

Antwerpen-Noord, u kent het wel. De ietwat groezelige buurt, berucht omwille van zijn smeltkroes van culturen, in de actualiteit al te vaak belicht door de torenhoge criminaliteitscijfers, onverdraagzaamheid en gaybashing. Vandaag is het anders. Open Monumentendag maakt van dit godvergeten stukje Antwerpen een gezellige volksbuurt waar geschiedenis, diversiteit en cultuur hand in hand gaan.

Verscholen achter een berg aan kronkelstraatjes en bakfietshuizen, ligt Filmhuis Klappei. Het gebouw lijkt op het eerste zicht geen architecturaal hoogstandje. Meerdere bezoekers rijden het grijze gebouw zomaar voorbij. Maar achter de ietwat troosteloze gevel in neorenaissancestijl ligt een bioscoop zoals die alleen in Vlaanderens kleinste boerengehuchten terug te vinden zijn.

Sabrina ontdekt de verdwenen theater- en bioscoopzalen in Sint-Truiden

De verdwenen theater- en bioscoopzalen in Sint-Truiden

Wandel jij even, via mijn impressies, mee doorheen het beeldend verleden van de stad?

De dynamiek van de groep verzwakte, hoewel de gids gedreven woorden tot verhalen verbond. Ik merkte dat ik mijn luisterend oor kwijtraakte en keek enkel om me heen. Plots realiseerde ik mij dat niet zozeer de plaatsen maar wel de verhalen en herinneringen van onze gids het echte erfgoed zijn, immaterieel.

De gevels waarvoor we stonden waren letterlijk muren waar je moeilijk doorheen kan kijken. De verdwenen theater- en bioscoopzalen kregen een nieuwe functie in de stad. De deuren waar men in het verleden binnenliep voor vermaak en plezier zijn nu gesloten voor publiek. Verboden toegang.

Ik fotografeerde details van de façades die wijzen op verval; een gebroken raam, een verroeste brievenbus, een vervaagde muur, een gebarsten houten deur, etc. Met deze beelden ging ik later digitaal aan de slag. Ze vormen de basis van de twee theateraffiches die ik als reporter ontwierp. Daarnaast liet ik mij inspireren door de bijhorende tentoonstelling in de Bogaard en kunstenaar Daniele Buetti, die reclamebeelden bewerkt. Bekijk, beoordeel en bemin!

Roxanne: vroeger was het beter

Op de site van park ‘t Hofke bevindt zich vandaag de nieuwe Academie voor beeldende Kunsten. Ooit was het gebouw een boerderij en daarna een omwaterd landgoed. Open Monumentendag is een prima gelegenheid om de geschiedenis van de site te verhelderen, via een rondleiding met tekst en beelden van vroeger en nu, aangevuld met leuke anekdotes.