Jolien

Na mijn bezoek aan de kerk van Beek raakte ik geïnspireerd door de boeiende, turbulente geschiedenis van het kleine maar prachtig gerestaureerde orgel dat de kerk rijk is. Na een uitvoerige technische en historische uitleg van de organist besefte ik dat ik een gedicht wou schrijven waarin ik het orgel zelf aan het woord liet. Ik noemde het gedicht Vox Humana, tevens de naam van één van de registers van het orgel. Lees en luister hoe het kleine, maar fiere Beekse orgel verhaalt hoe het o zo graag wou zingen, maar niet kon omdat het door mensen verminkt was.

 

Vox Humana

Ik leefde eeuwen afgebroken

verzegeld met ebbenhouten toetsen

een ivoren hartslag

tussen duizenden ribben

de sappen in mijn buxusstem verkleefden

ik strekte mijn vastgenagelde hand,

rood licht draaide mijn gemangelde flanken

om en om als tandwielen

vielen gotische touwen knerpend

-mijn woord is te zwaar-

in mijn schip

druipende slierten lichtkwijl

schurend door gebroken registers

waarin geen één zichzelf nog (h)erkent

een gestremde brokkelende oerknal

die uw hart uiteen rijt in kreten

ik breng u

elk woord

dat onbeschrijfelijk is

vervelt op papier

brandt en niet bestaat

tot mijn metalen geest

weer spreken kan

mijn blaasbalgen doet hijgen

mijn windlade

vol groeiende vlammen

oprolt tussen de melodie

Jolien Vandenhaute