archiveren

Un(der)cover 2012

Tijdens de vierentwintigste editie van Open Monumentendag Vlaanderen die op zondag 9 september plaatsvond stelde de jonge Limburgse kunstenares Lien Swerts haar eigenzinnige werk voor aan het publiek.

Ze koos als letterlijk en figuurlijk podium voor haar project de kiosken van Beringen en Diepenbeek. Swerts is mateloos geboeid door de ruïne als concept, het uiteen vallen van dingen tot alleen nog de kern en de structurele elementen overblijven maakt voor haar nieuwe mogelijkheden zichtbaar. Tijdens haar studies Vrije Kunsten hield ze zich vooral bezig met het vereenvoudigen van het menselijke lichaam en de schaduwpartijen ervan. De organische vormen die hiermee bekomen werden behandelde ze als aparte entiteiten waarmee telkens nieuwe objecten, landschappen, wezens en gebouwen geconstrueerd konden worden. Bij de kiosken van Diepenbeek en Beringen ging ze op een gelijkaardige manier te werk. Ze ontmantelde de gebouwen en bewerkte de basisvormen van de architecturale ruimte tot geabstraheerde geometrische vormen. Deze op schaal vergrootte elementen verfde ze in de primaire kleuren geel, blauw en rood. Één zijde van elke bouwsteen verfde de kunstenares symbolisch in het wit, een kleur die strikt genomen geen kleur is maar wel alle andere kleuren omvat. Deze achromatische zijden staan voor zuiverheid en een terugkeer naar de basis die tegelijkertijd het begin is. Dit doet denken aan De Stijl, een beweging die ook erg veel belang hechtte aan een terugkeer naar de meest eenvoudige, orthogonale vormgeving van de architectuur. Lien Swerts’ abstract beeldende werk vond dan ook een gedeeltelijke inspiratie in de idealen van De Stijl.

De keuze voor de twee kiosken was niet toevallig, Swerts zocht een openbare plaats om haar werk op een interactieve manier tentoon te stellen. De eigenhandig ineen getimmerde en geverfde elementen werden door haar op het verhoogde podium van de kiosken geplaatst. Bezoekers werden uitgenodigd en aangemoedigd om zelf composities te maken met de bouwstenen en foto’s van hun creaties op een facebookpagina te uploaden.

Jolien Vandenhaute

Elke Aalstenaar ouder dan veertig maakte er ooit zijn eerste zwembadplons. Vandaag wordt er enkel nog aan droogzwemmen gedaan en nemen schildersezels en prominente bustes de plaats in van de joelende klassen schoolslagzwemmertjes. Het Oude Zwembad van Aalst vormt al jaren de lokale kunstacademie, maar toch blijft de echo van zijn verleden hangen. Ook, meer dan ooit, tijdens Open Monumentendag, afgelopen zondag 9 september.

Kinderstemmen weergalmen in de hoge ruimte, ketsen af tegen waterverfblauwe wanden en vloeren en een vaalgrijs, gebogen plafond: ‘Echo’, klinkt het in een lach. En: ‘Plons’. Wie al te geconcentreerd luistert, meent tussen het gejoel door nog het zachte druppen van een lekkende douchekraan te horen. Wellicht is het verbeelding. Net zoals de scherpe chloorsmaak dat moet zijn, die zich nog steeds lijkt te vermengen met het ziltig-zoete van verf, papierkrullen en vers gesneden hout. In een hoek verschuilt zich nog een afvoerputje. Al jaren buiten dienst, behalve misschien als ontsnappingsroute voor een potje verfwater.

Read More

In de voormalige accordeonfabriek, waar enkel nog de gevel en de vloer van over blijven, huist er nu een strijkdienst. 
Ooit was er ook een chocoladewinkel. Zondag deelde ik daarom 100 kaartjes uit met een chocolaatje van achter de achtergebleven toonbank.
 
Ook de kasten van deze winkel werden zondag afgestoft om voor even de (onbestaande) herinneringen (in tekeningen) op te roepen…
Een fragment van de accordeonfabriek zat in het journaal van 19u! Klik op deze link http://www.deredactie.be/permalink/1.1425833 en spoel door naar minuut 1:22.
De tekeningen zijn niet te zien in het filmpje, neem dus even een kijkje op hannawaelput.blogspot.be en ontdek ze daar.
 
 

Antwerpen-Noord, u kent het wel. De ietwat groezelige buurt, berucht omwille van zijn smeltkroes van culturen, in de actualiteit al te vaak belicht door de torenhoge criminaliteitscijfers, onverdraagzaamheid en gaybashing. Vandaag is het anders. Open Monumentendag maakt van dit godvergeten stukje Antwerpen een gezellige volksbuurt waar geschiedenis, diversiteit en cultuur hand in hand gaan.

Verscholen achter een berg aan kronkelstraatjes en bakfietshuizen, ligt Filmhuis Klappei. Het gebouw lijkt op het eerste zicht geen architecturaal hoogstandje. Meerdere bezoekers rijden het grijze gebouw zomaar voorbij. Maar achter de ietwat troosteloze gevel in neorenaissancestijl ligt een bioscoop zoals die alleen in Vlaanderens kleinste boerengehuchten terug te vinden zijn.

Read More

Eindelijk begonnen aan de realisatie, wat betekent dat het einde in zicht is.

Zondag is het eindelijk zo ver, maar ik heb nog een lange weg te gaan tot het voltooid is.

Schroeven, plamuren, schuren, verven…

Gelukkige heb ik genoeg helpende handjes, dank aan allen !